sábado, 26 de enero de 2008

EN SILENCIO

Hoy he pensado en ti, no se si será por el cansancio, la fatiga del día o por los blogs que leo ultimamente ,pero después de décadas ,he pensado en ti de nuevo. Puede que a veces la melancolía invada nuestra frágil alma, o solo sea el leve recuerdo de un momento de placer, lo que haga aflorar en nuestra piel, la suave brisa del ayer.He intentado ver tu rastro de nuevo , otra vez ,pero el tiempo lo borra todo , hasta lo que no queremos olvidar, hasta eso se nos lleva, pero si he recordado el momento en que nos empezamos a conocer.Eramos solo unos adolescentes ,llenos de feromonas exaltadas , jugando a ser mayores , nadie era mejor que nosotros ni por asomo, y el mundo, poca cosa podía enseñarnos ya , estábamos de vuelta de todo, (¡¡ que ilusos !!).El echo es que llegue cansado al albergue , estuvimos todo el día caminando por el Montseny y las mochilas empezaban a pesar de lo lindo. Recuerdo, que al entrar en la habitación, habíais colocado las literas todas juntas, todo el mundo protestaba por todo, sobretodo porque 7 dormíamos arriba ,y solo 4 debajo.No teníamos que ser muy listos para saber que iba a pasar con los 4 que se quedaban abajo (tu, Gemma,y los dos guapillos), estaba muy cansado, así que solo pregunte donde dormía yo y eche mi saco en el rincón donde me habías colocado.Me puse de espaldas a la pared , hable un ratito con Anna, y mientras, los demás ,seguían quejandose por los ruiditos que subían de la parte inferior de las literas.Mi mente y mi imaginación estaban por esas fechas en otro lugar, estaba encandilado con una persona que no savia ni que yo existía ,pero me daba lo mismo, era feliz imaginando.Estaba ya casi dormido cuando un dolor tremendo invadió mi cráneo, alguien de la litera de abajo me había agarrado del pelo y tirado de el sin ninguna compasión, me quede en silencio esperando, y cuando note que volvía a subir la mano, la agarre con fuerza ,en ese instante oí tu risita y sin soltarte empezaste a acariciarme el pelo.¿A que coño estas jugando?, deje que siguieras y yo por mi parte seguí acariciándote la mano ,era suave y tersa, las yemas de mis dedos recorrían las tuyas, ya no me acariciabas el pelo ,solo estabas quieta, parada , como si te hubiera sorprendido el echo de que yo también supiera acariciar.No se cuanto tiempo paso, pero si se que me aprendí tu mano de memoria y de golpe, la retiraste , te fuiste,y durante un instante me sentí vacio, había sentido tanto en tan poco tiempo.Oí tu voz decir que subías a hablar con Anna y al instante estabas susurrando algo a mi compañera, ella afirmo y se aparto lo suficiente para dejar un espacio cómodo para que te pusieras a mi lado, me deslumbraste con la linterna y sin poder verte me dijiste:¿Quieres que pase la noche contigo?.Automaticamente te dije:¡¡ Haz lo que quieras !!.Volviste a hacerme la misma pregunta, y yo conteste lo mismo dos veces.De tu boca salio una chulería que me irrito,"tu te lo pierdes",A lo que mi ego solo pudo responder que no estaba seguro de que fuera así.Volviste a bajar murmurando "gilipollas" , pensé que ese era el final , pero no, oí que decías ,nada mas bajar ,que subías a dormir arriba, te costo un ratito, pero cuando dejaron de protestar, sobretodo un guapito, lanzaste tu saco sobre mi y mientras los de abajo refunfuñaban y empezaban a apagar sus linternas para acostarse, tu abrías mi saco y lo acoplabas al tuyo, en silencio, sin mediar palabra, no me atrevía a decir nada y tu tampoco lo hacías .Una ves los dos dentro, te sentaste sobre mi,apoyaste tus manos sobre mi cintura y lentamente empezaste a subirlas apartándome la ropa hasta dejar todo mi torso al descubierto.Todo estaba a oscuras,no podía ver nada, pero sabia lo que hacías en todo momento, te pusiste a mi lado , te desnudaste , en silencio, tu calor llego hasta mi pecho, podía abrasarme,tu cuerpo desnudo se tumbo lentamente sobre el mio y me dijiste al oído:¡¡ No quiero hacer el amor contigo , solo quiero que me hagas sentir , sentir lo que he sentido mientras me acariciabas la mano !!.Te tumbaste de espaldas a mi,te pusiste mi brazo izquierdo de almohada y te acurrucaste a mi lado, puse lentamente mi mano derecha en tu hombro y empecé a esculpirte lentamente con las yemas de los dedos , suavemente, y con cada expiración que salia de mi boca,al filtrarse dentro de ti, tu piel cambiaba de forma, cambiaba de olor.Te abandonaste a mis caricias y yo me embriague con tus suspiros, te abriste como una flor en mayo, dejaste en mis dedos tu néctar, mientras mordías mi otra mano sin pensar que me doliera, lentamente arrancaste un pedazo de mi alma y tu me regalaste los sentidos, te acostaste en mi pecho y lo besaste hasta dormirte.....................................................
NO VOY A HACERLO,pero se que si me tumbara y cerrara los ojos , solo con levantar una mano podría esculpirte de nuevo.

5 comentarios:

Kaputxeta dijo...

No recordem potser els detalls, però sí l'essència.
Preciosos els records que téns d'aquell primer moment. Quina noia!!

Montse dijo...

No sé on, fa poc que he llegit alguna cosa així:

"Us adoneu que posem més énfasi als moments dolents que no pas als bons?"

Crec que a l'autor d'aquest comentari que cito (i que vaig estar a punt de contradir tres o cuatre vegades) li agradaria llegir aquest post de "EN SILENCIO".

Entre altres coses perquè llegiria un relat molt bonic i tendre fins i tot que ha quedat durant dècades a la memòria de l'autor i que encara avui és capaç de transmetre amb la dolçor d'aquell moment...

Un petó, als dos... ;)

HumP dijo...

Kaputxeta:Si que era tota una doneta,pero viviam en realitats diferents, el que l´atreia de mi era que jo a diferencia dels demés l´irritava molt la meva manera de ser i de comportarme amb ella,a mi el que m´atreia era que savia el que volia , estava acostumada que els nois l´hi anesin darrera i jo no ho vaig fer mai, no sóc així.No vam ser mai ni parella ni res per l´estil, ens aguesim matat, eram la nit i el día i o saviem, per aixó , la nostre "relació" va ser llarga i esporadica, saviem que nomes ens enteniem a la perfecció d´una manera i no vam força mai les coses per que no era posible.

Una caricia,kaputxeta.

Montse: El de la frase i el del post soc jo mateix, no es per res.....jejejejejeje.Desitjo que l´aniversari de l´avia vagi molt bé.
Un peto i ens escrivim.

Montse dijo...

jajaja... I és clar que ets tu mateix!!! pq creus q the citat el comment, si no??? aix, humphrey, ara m'has fallat... pensava que m'entendries...

petons x tots dos (bessons)

Silvia_D dijo...

Buen relato, me ha gustado mucho tu manera de escribir, TODO es bueno.
Felicidades.
Saludos
Silvia^^